8.3.            Transport pieszy[1]

Komunikacja piesza jest najpowszechniejszą formą transportu i jednocześnie najmniej docenianą, mimo że w każdej podróży, także samochodem czy komunikacją zbiorową, część drogi odbywa się pieszo. Dawne miejsca i przestrzeń kontaktów społecznych (przed erą motoryzacji), obecnie coraz częściej zawłaszczane są przez pojazdy samochodowe. Trudno mówić o zapisanym w polityce transportowej dążeniu do zwiększenia udziału ruchu pieszego w podróżach, gdy parkujące wzdłuż głównych ulic handlowych pojazdy uniemożliwiają swobodne mijanie się pieszych na chodnikach.

strefy piesze

Mała ilość istniejących stref pieszych i szlaków turystycznych (w miejscach atrakcyjnych kulturowo niekiedy ich brak), przy braku ich ciągłości, nie zachęca do wyboru takiej właśnie formy przemieszczania. Odczuwalny jest brak bulwarów i kładek nad Wartą oraz bardzo częsty brak chodników na ulicach w strefie peryferyjnej. Poważną barierę dla ruchu pieszych stanowią tereny kolejowe. Gęstość wiaduktów w centrum pozwala dość swobodnie przekraczać tę przeszkodę, ale brak połączeń Łazarza z Wildą praktycznie wyklucza ruch pieszy miedzy sąsiadującymi dzielnicami, a w innych relacjach (np. Jeżyce –Sołacz, pętla PST – campus UAM) tory kolejowe poważnie ruch ten utrudniają. Standard obsługi pieszych w śródmieściu może poprawić systematycznie wdrażany projekt Systemu Informacji Miejskiej (SIM), który obejmuje m.in. tablice kierujące ruchem pieszym i informacje turystyczne.

Wszystkie inwestycje i modernizacje dróg pieszych realizowane w ostatnim dziesięcioleciu uwzględniały wymagania osób niepełnosprawnych. Nie przebudowywane, starsze obiekty często stanowią bariery dla ruchu tych osób.

Nieznacznej poprawie uległy warunki ruchu pieszych w strefach zamieszkania i tzw. strefach „30”, głównie dzięki stosowaniu technicznych środków uspokojenia ruchu oraz czytelnego oznakowania.